مهدویت زمینه سار انقلاب اسلامی
یکی از مهمترین رخدادهای قرن، اخیر انقلاب شکوهمند مردم ایران بر علیه رژیم پهلوی بود که این انقلاب ریشه در اعتقادات ناب شیعی داشت.
از جمله مهمترین این اعتقادات، مبارزه با ظلم و نفی سلطۀ حاکمان ظالم است. طبق اعتقاد شیعیان، تنها کسانی شایستگی رهبری و حاکمیت بر مردم را دارند که معصوم باشند، تا بتوانند تعالیم اصیل اسلامی را در جامعه اجرا کنند چرا که با رهبری شخص معصوم است که زمینه‌های سعادت، کمال و رشد مادی و معنوی جامعۀ بشری محقق می‌شود.
در تاریخ پرفراز و نشیب تشیع، تمامی مبارزات بر این اساس بوده است که حاکمیت جامعۀ اسلامی در دست افراد لایق قرار بگیرد. مبارزات امیرالمؤمنین و امام مجتبی و قیام ابا‌عبد‌الله الحسین علیهم السلام و همچنین سایر قیامهای شیعی از جمله قیام زید بن علی و مبارزاتی که با دستگاه اموی و خلفای عباسی شکل گرفت، در راستای تحقق همین هدف مقدس بود.
شیعیان همواره پرچم مبارزه با ظلم و ستم را بر دوش داشته و در این راه سختی‌های بسیاری را به جان و دل خریده‌اند. وعاظ السلاطین، مورّخ معروف اهل تسنن در این باره میگوید: «به عقیدۀ شیعه، هر حکومتی غاصب و ظالم است، به هر شکل و در هر قالبی که باشد؛ مگر آن‌که امام معصوم یا نایب او، حکومت را در دست گیرد. به همین دلیل شیعه در تاریخ، به طور مداوم در جریان انقلابی مستمر به سر میبردند؛ نه آرام میگرفتند و نه آن را رها می‌کردند.»[1]
شیعیان در دوران غیبت نیز چون معتقد به نیابت ولایت فقها و عالمان دینی بودند، به حاکمان و سلاطین جور، روی خوش نشان ندادند و همواره با قیامهای خود، موجودیت خود را اعلام می‌کردند؛ به عبارت دیگر، شیعیان همواره به عمل‌کردِ حاکمان جور، واکنش منفی نشان می‌دادند.
یکی از این واکنشهای بنیادین، توسط احاد مردم ایران به رهبری امام خمینی که او را نایب امام زمان می دانستند، رقم خورد.
اموزه مهدویت و انتظار امام زمان همانند یک انرژی فوق هسته ای در کالبد جامعه شیعی موج زد. مردی که با فرهنگ انتظار اشنا بودند، دست در دست نایب امام زمانشان دادند و نسبت به وضعیت موجود زمانه خود اعلام نارضایتی کردند. ساکت ننشستند و برای رسیدن به وضعیت مطلوب و آینده‌ای درخشان، تا پای جان تلاش نمودند.
[1] مسعود پوسید‌آقایی، تاریخ عصر غیبت، ص301.